Reaktywacja

Kochani, wiele się wydarzyło ostatnio dla mnie - jako pisarki ważnego. Już niebawem ukaże się nakładem wydawnictwa Novae Res moja debiutancka książka "Niczyja" której przedsprzedaż już ruszyła. Data premiery to Walentynki, co ogromnie mnie cieszy, bo to wspaniała data na premierę romansu erotycznego. Książką zyskała wielu wspaniałych Patronów Medialnych, z czego także się cieszę. Wszytko ruszyło z kopyta, ale mam nadzieję, że uda mi się znaleźć odrobinę czasu także na pisanie bloga. Tak więc wracam i tu. O ile jeszcze nie macie mnie dość! 
Crevan 

Na zawsze jego.

Kochani, wczoraj kładąc się spać, wpadłam na pomysł tytułu trzeciej części "Niczyjej" która do tej pory nosiła roboczy tytuł "Haruna". Jak zawsze wena nawiedza mnie, kiedy tylko głowę do poduszki przyłożę, może dla tego, że mam na nie i Kise i Aomine ;D 
Ale ad rem! Ten tytuł jakoś idealnie mi spasował nie tylko do dwóch pozostałych, ale i do fabuły trzeciej części. Tak więc przed Wami mój - jak na razie projekt okładki i nowy tytuł. 
Kim jest Haruna i co się wydarzyło, dowiecie się właśnie w 3 części, o ile się wyda, na co mam cichą i na razie skromną nadzieję! Skupiam się na "Niczyjej" bo to teraz priorytet, a potem na "Tylko Twojej" - jednak "Na zawsze jego" powoli zaczyna także przybierać realnych kształtów! I oby "Niczyja" spodobała się na tyle, by udało się wydać nie tylko 2 ale i 3 część! TRZYMAJCIE KCIUKI! 

Anna Crevan Sznajder 

Zabić zboczeńca - czyli nie dokończone opowiadanie.

Mam mnóstwo pomysłów, lepszych lub gorszych, a moja wena to bardzo kapryśna muza. Wrzucę Wam jeszcze dziś początek opowiadania jakie gdzieś tam czeka w folderze, bym je kiedyś skończyła! Może się doczeka! Miał być tytuł jak w temacie postu, ale sama już nie jestem pewna. A wszystko się zaczęło od choinki. PS - tekst surowy, nie korygowany - liczę na wyrozumiałość! 
**************

ZABIĆ ZBOCZEŃCA!

r. 1

Wszystko zaczęło się od choinki. Michał wracał właśnie z pracy. Był zimny, marcowy poranek, a słońce jeszcze nie wstało, chociaż robiło się już całkiem widno. Michał był naprawdę zmęczony, bo cała noc przerzucał ciężkie worki z cementem w pobliskiej hurtowni budowlanej. Fucha jak każda inna. Szkoda tylko, że dorywcza, ale nie narzekał. Nie miał przecież żadnego wyboru. Żyć za coś trzeba. Wlókł się do domu, kuląc się z zimna i podnosząc kołnierz zniszczonej kurtki, co nie wiele jednak pomagało. Zima niby nie była w tym roku ostra, ale po prawie bezśnieżnym i ciepłym styczniu, oraz deszczowym lutym, nagle na początku marca pogoda jakby przypomniała sobie jaka jest pora roku. Zrobiło się zimno, mimo braku śniegu, a może właśnie dlatego i temperatura spadał o kilka kresek poniżej zera. Mężczyzna zacisnął zęby i włożył zmarznięte, pokryte cementowym pyłem dłonie do kieszeni, by je trochę ogrzać. Wtedy zobaczył w oknie ogromnej, starej willi choinkę.

Dziwne! – Pomyślał. – Prawie połowa marca, a tu jeszcze choinka?

W naszym pięknym, pełnym tradycji, chrześcijańskim kraju ludziska zazwyczaj chowają choinki na drugiego lutego. Ci mniej wierzący nawet już po Trzech Królach. A tu choinka i to przystrojona. Przystanął i wyjął z kieszeni pomiętą paczkę papierosów. Zostały dwa. „To cię zaprowadzi do grobu!” ostrzegała go kiedyś jego żona, lata  świetlne temu, w innych, dobrych jeszcze czasach. Wyjął jednego papierosa i zapalił zapałkę drżącymi dłońmi. Zerknął raz jeszcze na okna willi. Dom wyglądał na opuszczony. Brudne okna, zaniedbane podwórze, obok starego pojemnika na śmieci walał się plastykowy worek z którego wysypała się sterta mokrych, zbutwiałych liści. Choinkę widać było wyraźnie, bo firanka, równie brudna co okno, była odsunięta do połowy. Bombki i łańcuchy były skurzone i robiły smutne nieco wrażenie. Pewnie właściciele domu zaraz po świętach wyjechali, nie dbając o porządek. Może pracują za granicą, a do domu przyjeżdżają tylko od święta? Co się dziwić? W dzisiejszych czasach to norma. Masa ludzi wyjeżdża z kraju za chlebem. Wielu z nich nigdy tu już nie wraca, a tylko nieliczni decydują się żyć „na dwa fronty” balansując pomiędzy dobrze płatną, choć ciężką pracą poza krajem, a wracaniem tu, gdy tylko mają okazję. I co ich tu tak gna z powrotem? Michał nie miał pojęcia. Być może to rodzina, lub przyjaciele, a może po prostu tęsknota? Zaciągając się po raz ostatni, rzucił peta na asfalt i ruszył raźno przed siebie. Na widok tej opuszczonej, zapomnianej choinki naszła go jednak refleksja. Dali by ludziom w tym cholernym kraju zarobić po ludzku, to by nie musieli wyjeżdżać za chlebem Bóg wie gdzie! Szedł dalej znaną trasą, wzdłuż szeregu starych, przedwojennych willi, by zaraz potem skręcić w  boczną uliczkę, przecinając tory tramwajowe,  skierował się przez park ku wielkiemu blokowisku.  Tam, pomiędzy siedmiopiętrowe wieżowce stała wciśnięta, jakby zapomniana, stara trzypiętrowa kamienica w której mieszkał. Nikt z jej mieszkańców nie wiedział czemu właśnie to ich kamienica zachowała się pomiędzy tymi PRL-owskimi blokami. Nie zburzono jej chyba tylko dlatego, że jej właścicielem był ponoć jakiś niemiecki burżuj, który oddał swoją czynszówkę pod zarząd spółdzielni, jednak z zachowaniem prawa własności. Czynsz był na szczęście tu niski, bo dom był stary i z piecowym ogrzewaniem, dawno nie remontowany. Stojące dookoła betonowe bloki patrzyły jakby z odrazą czy dezaprobatą na stojącego między nimi, starszego, niższego kolegę. Podobnie śmiesznie musiał by chyba wyglądać starszy, zgarbiony człowiek, między młodymi, rosłymi facetami, w pełni sił. Zawiało i Michał zadrżał. Bardzo chciał być już w domu. Zmęczenie dawało mu się we znaki, odciskając kolejne piętno na jego nie młodej twarzy. Podkrążone, zapadnięte oczy ciężko pracującego, byłego alkoholika. Spierzchnięte od mrozu usta i pożółkłe od tytoniu palce. Poprzetykane licznymi siwymi już pasmami, kasztanowe włosy były na szczęście jednak jeszcze tak gęste, jak kiedyś. To zobaczył w lustrze, w przedpokoju, kiedy przekroczył próg swojego domu.  W mieszkaniu było cholernie zimno. Nie miał za bardzo czym palić. Nie stać go było na taki luksus jak węgiel, choć mieszkał w kraju, który ponoć węglem stał. Tyle, że było on wciąż strasznie drogi. Ostatni z trzech worków jakie kupił za bezcen od handlarzy na czarno, ten zbierany na hałdach, dawno już ziajał pustką. Piec kaflowy, nieco przydymiony i obity, stał zimny i dawno nie widział w swoim wnętrzu grama ognia ni ciepła. Nic to! Zaraz się walnie do wyra, nakryje dwoma kołdrami i kocem. Prześpi cały ten chłód i głód, bo lodówka jak zawsze ziajała pustką. Może w południe zrobi się cieplej? Może jutro szef da aby ze dwie dyszki? Praca na czarno nie była szczytem jego marzeń, ale lepsza taka, niż żadna. Ze wstydem wspominał niedawne czasy, kiedy to łaził po śmietnikach i zbierał puszki, by było choć na chleb. Menel – mówili wtedy o nim często ludzie, ale co oni tam mogli wiedzieć? Niech by byli w jego skórze choć kilka dni. Dzięki opiece społecznej miał prąd i zapłacony czynsz i czasami jak była wydawka, to jeszcze coś więcej w szafkach kuchennych niż kurz. Nic więcej w sumie nie potrzebował. No może jeszcze tytoń na skręty, bo nie stać go było na prawdziwe papierosy. Kiedy zasłaniał szare od brudu kotary zobaczył, że w oknie naprzeciwko, w jednym z bloków, na trzecim piętrze pali się światło. Za Chiny ludowe nie umiał sobie przypomnieć kto tam mieszka. Cóż! Jedni wstają do pracy, inni z niej wracają. Rozebrał się, włożył stary dres w którym sypiał i walnął do łóżka, zakopując się w zimnej pościeli. Już po chwili w całym mieszkaniu dało się słyszeć jego chrapanie.

*** 

Dwa dni potem, kiedy wracał z kolejnej nocki, choinka nadal stała jak stała. Teraz jednak pasowała już nieco lepiej do otoczenia, bowiem zima znów dała się we znaki  i zesłała na zadymiony Śląsk śnieg. Dość pokaźna warstwa świeżego puchu przykryła wszystko dookoła, aż żal było bezcześcić te idylliczną, dziewiczą wręcz biel. Michał pomyślał sobie, że lepiej by było gdyby zima nie była taka hojna, choć śnieg przyniósł nieznaczne ocieplenie, on jednak nadal marzł, głównie z niedospania. W domu czekał go ten sam chłód, jednak na szczęście wczoraj szef jak obiecał, kapnął groszem i Michał zrobił małe zakupy. W pobliskim spożywczaku, gdzie nie raz się brało „na krechę”, przeważnie wódę i piwo, kupił tym razem jedzenie i małą paczkę tytoniu. Teraz jest na odwyku, od dwóch lat  nie pił już wcale. Życie tak mu dało w kość, że z trudem się pozbierał po tych ciosach. Sam sobie uświadamiając, że jak tego nie zrobi, to skończy w rynsztoku. Lub dwa metry pod ziemią. Udało mu się jakoś otrząsnąć, głowinie dzięki silnej woli, a trochę dzięki pomocy sąsiadki. Mieszkała naprzeciw niego  od dwóch lat. Przyprowadziła się tam razem z córką, bo mąż ją zostawił. Była sama i dzielnie sobie radziła, pracując na dwa etaty. Sama też wychowywała nastoletnia córkę. Dzieciak był równie w porządku co i matka, która nie raz wspomagała go w biedzie, a to pożyczając na wieczne nieoddanie parę groszy, a to częstując obiadem czy kawą. Nigdy jednak nie wchodził do jej domu, czystego i pachnącego zawsze świeżym praniem i dobrym jedzeniem. Wstydził się. Był z lekka trochę zaniedbany, nie przez pijaństwo czy lenistwo, raczej przez biedę i tę wieczną harówkę za kilka marnych groszy. Pani Marzenka, bo tak miała na imię miła sąsiadka, nie miała pojęcia, ze to przez jej dobre serce zapisał się na odwyk i jakoś się trzymała już te dwa lata. Żył jednak nadal na granicy ubóstwa, bo pracy nie było, a on nie miał już nawet prawa do zasiłku. Dlatego dorabiał na czarno. Starł się jednak nie popaść z powrotem w nałóg. Praca, choć lewa, bardzo mu w tym pomagała. Teraz szedł znów znajomą drogą, tak samo zmęczony jak zawsze. Jednak myśl o porządnym śniadaniu i pełna paczka papierosów, które skręcił sobie wieczorem, sprawiały, że miał o wiele lepsze nastawienie do  świata. Podchodząc pod dom usłyszał charakterystyczny skrzyp wózka dziecięcego, a już po chwili zachrypnięty, jakby zakatarzony głos zapytał. 

- Panie Michale, pan da papierosa, co?

Przy wózku, bardzo już zdewastowanym i załadowanym po brzegi przeróżnym gratami, stał starszy gościu, ubrany w brudne łachmany. Nie było widać co tak na prawdę ma na sobie. Był to miejscowy „szperacz” jak nazywano biedaków szukających w pojemnikach na śmieci a to puszek, a to kartonów czy innych rzeczy, przydatnych tylko im, choćby do palenia w piecu. Coś o tym wiedział przecież!

- A witam panie Wiśniowiecki. – Wydobył z kieszeni paczkę skrętów i podał staremu.

Ten brudnymi łapami, obleczonymi w przedarte mocno wełniane rękawice bez palców, wyłuskał z paczki jednego papierosa.

- Bóg zapałać panie Michale. – Powiedział, po czym założył se papierosa za ucho, pod czapkę i sięgnął po drugiego. – Skręcane co? – Wsunął go sobie pomiędzy brudne i spierzchnięte usta.

Michał wzruszył ramionami, podając mu ognia, sam zapalił.

- Takie czasy panie Wiśniowiecki, takie czasy. Dziękować opatrzności, że aby na takie mnie stać.

Pan Wiśniowiecki, choć Michał nie był pewny, czy naprawdę się tak nazywa, spojrzał na niego ze zrozumieniem.

- Durna ta pogoda, pisa jego melodia! Buty całe przemoczyłem w tej breji. Posypał pan dozorca dziś hojnie i od razu taka chlapa, że nogi mokre. Znów reumatyka mnie złapie i jak tu zbierać i na chleb zarobić?

Michał spojrzał na nogi swego towarzysza. Faktycznie to co się na nich znajdowało, nie jak nie przypomniało butów. Obtoczone jakimiś szmatami, powiązane sznurkiem, ledwo się kupy trzymały. W taka pagodę staruszek w takich kapciach łazi? Ścisnął go nagły żal i litość, bo sam nie tak dawno też nie wyglądał wiele lepiej.

- Panie Wiśniowiecki, a jaki rozmiar nogi pan masz?

- Rozmiar? –zdziwił się stary.

- No, bo – Michał odwrócił wzrok, zażenowany. A nuż się staruszek obrazi?

- Co bo? Gadaj pan po ludziku panie Michale.

Wymawiał to „panie Michale” niczym Zagłoba w Trylogii Sienkiewicza. To zawsze bawiło mężczyznę. Starszy pan w niczym jednak Zagłoby nie przypominał. Chudy był jak patyk, niski i zgarbiony, czego teraz pod tą warstwą brudnych łachmanów nie było aż tak widać. Jednak Michał znał go już od dawna i wiedział o nim co nie co. Jego też nie oszczędziła twarda rzeczywistość.

-Zaczeka pan chwilę, ja zaraz wrócę – i bez zbędnego tłumaczenia pognał do domu jakby mu się pod stopami paliło.

Staruszek spojrzał za nim  i poczłapał w stronę otoczonych metalową wiata pojemników na śmieci. Było ich tam sześć, ale tylko trzy mieściły się we wiacie z daszkiem, trzy stały poza nią. Wiśniowiecki postawiwszy swój wózek obok wiaty, wszedł najpierw do  środka, by zacząć przeszukiwać te kontenery, co stał w środku. Do tych na zewnątrz zajrzy potem, bo dwa z nich miały otwartą klapę i zasypane były warstwą śnieżnego puchu. Wyjął z wózka specjalny kij jaki miał do tej roboty i odsunął klapę pierwszego z nich.

***  

Michał wpadł do mieszkania, jak wicher. Pognał w butach do szafy stojącej w pokoju i wydobył z jej dna stare, choć jeszcze całkiem dobre buty. Wrzucił je do reklamówki z Tesco i pobiegł z powrotem, pełen obaw, czy zastanie staruszka jeszcze na dole. Zwolnił dopiero kiedy zobaczył stojący obok wiaty wózek i usłyszał pogwizdywanie starego.

- Panie Wiśniowiecki – zagadnął podchodząc.

- A! A pan znów tu, panie Michale! Co tym razem?

- Buty panu przyniosłem! Całkiem dobre jeszcze, tylko czy będą pasować?

Michał poczuł się głupio kiedy stary nawet nie spojrzał na niego. Dziwne to było jakieś. W śmieciach nie wstydził się grzebać, a pomoc od innych przyjąć nie chciał? Mężczyzna stał zrezygnowany, nie wiedząc co teraz począć i myśląc, że uraził staruszka. Ten bez słowa otworzył kolejną kalpę i cofnął się nieco.

- No kurwa rzesz! Ale smród! Co też ci ludzie na śmietnik nie wyrzucą! Pan spojrzy panie Michale! No nie wierzę oczom moim! Co też to może być?

Michał ponaglany zdziwieniem starego, niechętnie wszedł do wiaty i od razu poczuł ten smród, jakby gnijącego mięsa. Przez chwilę myślał, że to jakieś zdechłe zwierzę, lub ktoś wyrzucił do pojemnika stare, surowe mięso, ale nic z tych rzeczy. To co ukazała się jego oczom, wywołała nie tylko mdłości, ale i przerażenie. Z pojemnika wystawała ludzka ręką. Michał zasłonił usta dłonią i podszedł nieco bliżej.

- To chyba jakiś manekin, czy co? A na cholerę takie rzeczy w domu trzymać, a potem na śmietnik wyrzucać? Co to ludziom do łba przychodzi?

Pan Wiśniowiecki już miał sięgnąć po wystającą rękę, kiedy Michał krzyknął, sam nie poznając swojego głosu.

- Niech pan tego nie rusza! To chyba nie jest manekin!

 Anna Crevan Sznajder 

Good - by! - Shot by "Tylko Twoja"

Good bye!

***

Poranek przywitał go czerwonym, choć pogodnym  niebem. Lekkie, białe obłoczki sunęły po nim leniwie. Było jeszcze bardzo wcześnie, bo słońce nawet się nie pokazało nad horyzontem. Chciał uwierzyć, że to będzie dobry dzień. Lecz ta czerwień nieba zasmucała go. Leżąc, wspominał jej śliczne usta i ten zapach, tak cudny, że wciąż jeszcze nawet na samo wspomnienie, ponosiło go. Tamtego poranka niebo też było czerwone. Jednak wtedy tak niecierpliwie wyczekiwał kolejnego wieczoru. Cały dzień leżąc i gapiąc się w sufit z głupawym uśmiechem szczęśliwego idioty. Tak, był wtedy szczęśliwy. I zakochany. Teraz po tym uczuciu pozostał tylko ból i pustka. Obezwładniające poczucie straty i bezsilności. Stracił ją na zawsze! Nie chciała go. Wybrała innego. Nie mógł się z tym pogodzić. Dlatego wyjechał. Na drugi koniec świata. Jednak jeśli łudził się, że zapomni o niej, lub przestanie kochać – był gorzej niż naiwny. Był głupcem! Czy żałował i czego tak naprawdę? Nie był pewien. Czasami tego, że wyjechał, lub raczej – uciekł. Wierzył, że problemy zostawił za sobą. Czasami tego, że nie został i nie zawalczył o nią. Być może był na straconej z góry pozycji, ale tego się już nie dowie. Być może nie dowie się nigdy! Czy tamte krótkie chwile szczęścia były tylko złudzeniem. Snem, który przeminął? Kiedy trzymał ją w ramionach, całował, pieścił, był pewien, że czuła to samo co on. Odbierał to właśnie w taki sposób. Całym sobą. Wszystkimi zmysłami. Tak jak ona jego. Wiedział, że świat bez niej nie istniał bo to ona była jego światem. Od tamtej chwili w holu nocnego klubu w Tokio. Kiedy zapach magnolii otulił go i uwiódł. To była magiczna chwila. Rzuciła na niego urok, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Utracił jednak złudzenia, kiedy zobaczył na palcu jej prawej ręki pierścionek. To on miał jej go kupić! A potem uklęknąć! To jego żoną miała zostać. Jednak zdecydowała inaczej. Nie dając mu szansy. Po tamtej ostatniej nocy, tak innej, wsiadł do samolotu ze złamanym sercem. Być może miał je załamane już wcześniej. Kiedy zapach magnolii został w  nim na zawsze. Czy kiedykolwiek pogodzi się z tym wszystkim? Nie! Jednak uszanował jej decyzję, wierząc, że będzie szczęśliwa. A jej szczęście było dla niego najważniejsze. Jednak to on chciał jej je dać. Wpatrując się w płonące za oknem niebo, nie po raz pierwszy uświadomił sobie, iż nic nie ukoi tej tęsknoty! Zawsze będzie ją kochał i za nią tęsknił.

***

Anna Crevan Sznajder 

How do I live? - Shot by "Tylko Twoja"

How do I live?

Tej nocy po raz ostatni trzymałem ją w ramionach. Tego byłem pewien. Całując ją i szepcząc czułe słowa, wiedziałem, że to po raz ostatni. Za nic nie przyznałbym, nawet przed sobą, jak ogromny ból zadawał mi mijający czas. Czy nie można go jakoś zatrzymać? Czy nie było sposobu, bym zatrzymał ją w ramionach na zawsze? Tylko moją, dla mnie? Drżała z rokoszy, ale ciche łzy bólu, tego nie fizycznego, spływał po jej ślicznej twarzy. Jak miałem go ukoić, skoro sam cierpiałem podobnie?  Kochałem ją do szaleństwa i równie mocno pragnąłem. A myśl, że już rano odejdzie, by nigdy tu już nie wrócić, była nie do zaakceptowania. Całowałem każdą łzę, spływającą po jej policzkach. Cudne usta miały słony smak, a rozkosz wyjątkowy oddźwięk zatracającej się wręcz  rozpaczy. Czułem to. W sobie, w niej. W otaczającym nas powietrzu.  W każdym cichym westchnieniu i w smaku jej łez. Miłość bolała, ale nie chciałem inaczej. Była moim sercem, moim życiem, moim powietrzem. Była wszystkim. I wszystko to miałem stracić bezpowrotnie. Nie mogąc już nie zrobić, pieściłem ją, coraz bardziej zatracając się w niej. Jak narkoman na głodzie, który zażywa śmiertelną dawkę, wiedząc, że skona. Nadziej umiera ponoć ostatnia, bardzo powolną, długą i bolesną śmiercią. Trzymając ją tak i tuląc ze wszystkich sił, szeptałem cicho, z trudem powstrzymując drżenie głosu.

- Kocham Cię. Jesteś moim powietrzem. Jesteś…

- Koi…Shite kudasai…

- Nie mogę milczeć…Nie dziś i nie teraz…

-Ale ja…

- Ciii… Wiem maleńka…

Zamknąłem pocałunkiem wszystkie jej wątpliwości i obawy. Chcąc rozkoszą zagłuszyć, to co w nas głasnęło tej nocy. Znikało bezpowrotnie. Z każdą sekundą. Czułem to wszystkim zmysłami . Każdą komórką ciała. Jak bardzo zapadła mi w serce i w duszę. Kiedy płakała z rozkoszy, kolejny raz, przeżywając z nią to cudowne uniesienie, cicho wyznałem.

- Moja dusza pachnie tobą, a serce każdym biciem należy tylko do ciebie. Zostań ze mną…

Rozpłakała się.

- Koichan! Wiesz, że  nie mogę!

Odwróciła głowę. Odsunęła się ode mnie. Zabolało. Za bardzo.

- Jak mam żyć bez ciebie? Jak mam oddychać ? Ann, ja…

Usiadłem, chowając twarz w dłoniach. Nie chciałem, by widziała moje łzy, które z trudem powstrzymywałem. Drgnąłem, kiedy niespodziewanie przytuliła mnie mocno.

- Wiesz, że też cię kocham…i ile kosztuje mnie to wyznanie i fakt, że muszę wyjechać, ale… choć wiem, że tego nie zrozumiesz, nie mogę postąpić inaczej.

- Chciałbym. Tak bardzo bym chciał zrozumieć. Czemu nie powiesz mi wszystkiego?

Pocałowała mnie czule i słodko. Ująłem jej twarz w dłonie, przedłużając te chwilę.

- Nie mogę… to boli, ale nie mogę. Podobnie, jak nie mogę już tu zostać.

- Czy to moja wina?

Jak cierpiałem widząc, jak te piękne oczy zachodzą znów łzami. Nic nie rzekła, przełykając je cicho.

- Maleńka…

Pocałowałem ją i już nie przestawałem, dopóki nie topniała znów pod moimi pieszczotami. Do świtu było tak mało czasu, a mimo to zatracałem się po raz kolejny. Chciałem być tym jedynym. Być ostatnim, który trzymał ją w ramionach. Nie liczyłem na cud. A  świt nadszedł zbyt szybko.

- Jak mam żyć bez ciebie? – zapytałem sam siebie, odprowadzając wzrokiem samolot, który zabrał ją mi na zawsze.

Nie wiedziałem!

***

Anna Crevan Sznajder 

*** 

 Shite kudasai - znaczy - proszę cię 

Shoty i inne bazgroły

Jak wszyscy wiedzą, lub nie ;) uwielbiam pisać i to dość często małe dodatki do fabuły "Niczyjej" i jej kolejnych części. Czasami są one potem włączone do całości, a czasami nie, bo się po prostu nie zawsze da. W ten weekend za sprawą mojej przyjaciółki zagościłam wraz z książką ( a raczej jej próbnym egzemplarzem) w cudownej Villi Japonica . Niestety, mimo udanego pobytu, właściciele nie udzielają Patronatu Medialnego, jednak byli tak przemili, iż mimo to, reklamowali mnie i moją książkę. Ale do rzeczy, bo jak się zapędzę, to do Adama i Ewy zajdziemy :D - miało być o Shotach, czyli krótkich "dopiskach" do fabuły, które są bardziej, lub mniej z nią związane. Lubię je pisać i to bardzo. Wena na nie nachodzi mnie w różnych dziwnych miejscach i o różnych porach. Czasami coś mi się przyśni. Tak więc dla Was kochani bardzo króciutki tym razem tekst, zainspirowany snem i spisany w restauracji w Wiśle - nie, nie na serwetce ale prawie - bo na skrawku kartki! Zapraszam do czytania! 
Anna Crevan Sznajder 
********************

 Aż do szaleństwa zatraceni w sobie. Kiedy trzyma mnie w ramionach, czas nie istnieje. Dłonie splecione tak mocno, iż niemal są jednością. Jak nasze ciała. Uwalnia je tylko po to, by móc pieścić mnie tak, by rozkosz coraz większym płomieniem, coraz intensywniej wlewała się we mnie. Wbijam mocno palce w jego ramiona, raniąc go. Lecz wiem, że nie poczuje nic, poza tym cudownym uniesieniem, jak i ja. Każdy jego ruch, każdy dotyk,  pocałunek, prowadzi mnie na sam szczyt. Podążamy tam razem, by móc napawać się  słodkim bólem spełnienia. Wracam w jego ramionach z raju, wprost na ziemię. Wciąż jeszcze jesteśmy tylko my i nic nie istnieje poza biciem serc, splecionymi dłońmi,  uspakajającymi się powoli oddechami. Ciepłem naszych ciał. Świat to my oboje, wpatrzeni w siebie, objęci tak mocno, że nie ma już miedzy nami nic poza rozkoszą, spełnieniem i  miłością.  

PAPIEROWY KSIĘŻYC - fragment

Wszystkiego najlepszego!

Michał wręcza mi różę. Białą.

A to z jakiej okazji?

Dziwię się.

Nie masz dziś urodzin?

A którego dziś mamy?

Zupełnie przestałam się liczyć z czasem, odkąd wiem, jak niewiele mi go zostało.

No drugiego października.

A to faktycznie, mam.

Przyjmuję różę i uśmiecham się uprzejmie.

To tak może z tej okazji damy sobie spokój z trudnymi pytaniami dziś?

Patrzę niemal błagalnym wzrokiem.

O nie, nic z tego – mówi psycholog.

KONKURS

Ogłaszam konkurs z okazji założenia bloga "Zakładka Literacka" 
Warunki to - Polubienie mojego FP Anna Crevan Sznajder oraz wpis w komentarzu - pod postem na FP i tu na blogu.Oraz udostępnienie posta z FP na Facebooku!  Konkurs potrwa do 15 października. Z pośród osób zgłoszonych na BLOGU I NA FP ( trzeba wpisać gotowe w komentarzu) wylosuję zwycięzcę! Do wygrania książka "Facet do wzięcia" wraz z kompletem 2 zakładek.  
Zapraszam do zabawy! 
Crevan 

ZAKŁADKA DO KSIĄŻKI - czyli recenzja Crevan

"Kupidyn bez głowy"

********************************

Czy mieliście kiedyś taką książkę, którą zabieraliście do szkoły, by w czasie lekcji czytać pod ławką? Dla mnie jedną z takich książek był „Kupidyn bez głowy” Z.K.Snyder. Książka do dziś należy do moich ulubionych.

Nastoletni Dawid i jego rodzeństwo wkraczają w nowy etap życia. Po śmierci ich matki, ojciec żeni się ponownie. Problemu nie stanowi jednak macocha, która jest dobra, miła i kochającą, choć może troszkę przerasta ją nowa, duża rodzina, lecz jej córka, podobna wiekiem Dawidowi – Amanda. Rodzina ma zamieszkać razem w nowo nabytym, choć starym domu. To stawia przed nimi wiele wyzwań. Zwłaszcza kiedy przyjeżdża Amanda, która wydaje się – co tu kryć – dość dziwna i bardzo oporna na nowe życie.

Dziewczyna nie tylko zachowuje się dziwnie, ale także tak też wygląda. Uważa, że jest medium i chce nawiązywać kontakt z duchami. Wciąga nowe rodzeństwo w swoją pasję, a wszystko to ma na celu zniechęcenie nie tylko ich do siebie, ale zmuszenie jej matki, by pozwoliła Amandzie zamieszkać z ojcem. Czy dziewczynie uda się ten podstępny plan? A co, jeśli będzie miała konkurencję w postaci prawdziwego ducha? Jaką tajemnicę kryje stary dom?

Opisu książki nie sposób znaleźć już w Internecie. Przynajmniej mi się to nie udało! Mój zaczytany już bardzo egzemplarz kupiłam z drugiej ręki za bezcen. Pamiętam, że w czasach szkolnych to była jedna z nielicznych książek, które wypożyczałam w bibliotece nagminnie. Chciałam być jak Amanda. Mieć kruka, suszyć zioła, przywoływać duchy i tego tam podobne bzdury. Zabierałam ją ze sobą na każde wakacje i do dziś czasami lubię do niej wracać. Polecam więc serdecznie, tym co nie czytali, choć pewnie ciężko będzie ją dziś znaleźć. Czasami pojawia się na allegro, czy innych portalach za kilka złotych. Warto je wydać i zapoznać się z tą lekturą. Dobra też będzie dla młodzieży, jeśli ktoś ma ochotę odpocząć na chwilę od „Harrego Pottera” czy „Percy Jacksona”. Co dziwne- jest na portalu "Lubimy czytać" – z czego się cieszę. Polecam serdecznie!

Anna Crevan Sznajder 

ZAPACHY ŻYCIA...

Wyszła z pracy dość późno, bardzo już zmęczona. Zamykając za sobą kutą, metalową, pomalowana na brudną zieleń furtkę, od razu to poczuła.
Zapach lata! Znacie to? Ten nikły, subtelny aromat, który daje się wyczuć od razu, gdy tylko w czerwcowy wieczór wyjdzie się na zewnątrz
Mimo zmęczenia, bo harowała przecież ciężko przez ponad dwie godziny, uśmiechnęła się. Może dlatego, że zapach ten nieodzownie kojarzył jej się z dzieciństwem i wolnością? Kiedy życie było jeszcze proste i pozbawione ciężaru odpowiedzialności. Kiedy o nic nie trzeba było się martwić. Zapach suchego siana. Nagrzanego od słońca powietrza. Z lekką już nuta chłodu nadchodzącej nocy, który czaił się skromnie, tuż przed nadchodzącym zmierzchem. Słońce zachodziło za jej plecami, kładąc przed nią na brukowanym chodniku cień prawie dwa razy dłuższy, niż ona sama.
Zapach ciepłych cegieł takich, które to wystawione były na żar przez cały dzień, nie zaznawszy grama cienia. Opalali się w nim dumne i niewzruszone, nie przejmując się tym, że dzień po dniu, godzina po godzinie, minuta po minucie słońce, wiatr i destrukcyjny czas skazuje na unicestwienie. Mur oglądający probostwo był stary, ponad stuletni, pamiętał pewnie lepsze czasy. Pikniki parafialne, zabawy na trawie, skąpane w słońcu niskie grusze i jabłonie. Śmiech dzieci biegnących do domu po niedzielnej mszy i dostojny dźwięk dzwonów.
Zamknęła oczy, by lepiej poczuć ten złudny powiew echa dawnej beztroski. Jak bardzo chciałaby być teraz gdzie indziej. Chciałaby być w ukochanych górach. Usiąść na stoku, na zielonej łące przed schroniskiem.
Idąc, rozmyślała o tym, jak bardzo ma dość tego wszystkiego. Zabieganego, spracowanego życia. Odwiecznych, nigdy się nie kończących problemów, głównie finansowych. Pogarszającej się z każdym dniem atmosfery w pracy i rutyny.
Co dzień to samo. Wstawanie o czwartej rano. Powrót o 14. Potem dom, druga praca, powrót wieczorem. Czasami była tak zmęczona że nie miała siły nawet herbaty pogryźć.
Sypialnia zaledwie po kilka godzin a nade wszystko harówki. Ciężkiej i fizycznej, takiej którą czuła w swoim przecież już nie młodym ciele.
To sobie ostatnio uświadamiała coraz częściej. 45 lat! Pół życia. Może nawet więcej niż pół? Może koniec przyjdzie szybciej? Zważywszy preferencje zdrowotne. Rodzice oboje chorzy na serce i oboje po ciężkich zawałach.
Zdawała sobie sprawę że tryb jej życia, praca i ciągły stres nieuchronnie pchają ją ku takiemu końcowi. A życie ucieka. Tonąc w ostatnich promieniach zachodzącego słońca, napawają się tak dziś intensywnym zapachem lata, zapragnęli zmiany.
Czuła już od dłuższego czasu nie że jeśli czegoś nie zmieni, będzie żałować. Ta myśl dojrzewają w niej i kiełkowała od dawna. Rosła niczym zasilane kiedyś ziarenka, które puściwszy pierwsze pędy, troszkę zaniedbane, ale rzucone na dobry podatny grunt.
Motorem do działania mógł być rozwód jaki przeszła niedawno, z półtorej roku wcześniej. Ale czuła że to jeszcze nie jest to. Ze to dopiero furtka do czegoś nowego.
Jednak ona wciąż stała po drugiej stronie bojąc się nacisnąć klamkę i przekroczyć próg. Choć drzwi kusiły.
Bardzo. Dziś czuła to wyjątkowo silnie.
Może to ogromne zmęczenie z jakim nie miała już sił walczyć? Może perspektywa spędzenia lat w tej samej szarej codzienności, dopóki starość całkowicie przykuje ją do fotela czy łóżka? Lub zdrowie nadszarpnięte i zaniedbane wreszcie upomnienia się o uwagę zawałem czy inną chorobą?
Tęsknota za czymś nieuchwytnym, czymś na kształt wolności, ale nie tej fizycznie, była wyjątkowo silna. Taką wolność oznaczało dla niej wyrwanie się z tej matni w jakiej tkwiła. Spalenie za sobą doszczętnie wielu mostów. Zmiana! Totalna, radykalna, nagła.
Ale przemyślana. A może i nie? Tego jeszcze nie wiedziała. Trochę ryzyka nigdy nie zawadzi. Kto nie ryzykuje nie wygrywa. Kto nie próbuje, nie dowie się czy się uda.
Pośród takich rozmyślań doszła wreszcie do skrzyżowania. Market był po drugiej stronie ulicy. Czekając na zielone, domaga wciąż jeszcze nad tym wszystkim. Westchnęła. Czas wracać do rzeczywistości. Szybkie zakupy i powrót do domu. Pewnie znów będzie do nocy nadrabiała domowe zaległości.

Anna Crevan Sznajder

PAPIEROWY KSIĘŻYC - fragment

JAWA

Drugi raz wyszłam na targ. Są już pierwsze chryzantemy! Kupiłam kilka i postawiłam w szklanym wazonie, na moim stoliku, obok fotela w którym zawsze piszę. Wyglądają jak małe, białe baranki. Są urocze. Nie wiem, czemu taki głupi się przyjął zwyczaj, że to kwiaty na cmentarz. To idiotyczne. Niedługo Święto Zmarłych. Kupię jeszcze kilka chryzantem i zniczy, i pójdę zapalić tym, którzy już na mnie czekają. Z okien mojego mieszkania widać cmentarz. Kiedyś lubiłam na niego spoglądać. Kiedyś…

Ustawiam kwiaty na stoliku. Cieszę się nimi. Co z tego, że kojarzą się ze śmiercią? Małe białe kulki. Małe jak główka niemowlaka…

Nagły ból powoduje, że z całej siły zapieram się na szklanym blacie. Ten pęka. Szklany wazon przewraca się i tłucze, a kwiaty łamią. Upadam między potłuczone szkło. Kilka odłamków zadrasnęło mnie. Białe kwiaty splamione krwią. Szybko zbieram drżącymi dłońmi odłamki szkła. Próbuje ratować to co zostało z połamanych kwiatów. Ranię dłonie jeszcze bardziej.

Krew, krew, krew…

Siadam na podłodze, nagły strach paraliżuje mnie do granic…

Czy byłabym w stanie zrobić to raz jeszcze?

Jaki by to teraz miało sens?

Nagły szloch przywraca mnie do rzeczywistości.

Kto tak płacze? Ja? Łzy mieszają się z krwią. Obejmuje zakrwawionymi dłońmi kolana, zupełnie tak jak wtedy. Drżę ze strachu.

Tak! Boję się! Boję się śmierci!

Nie chcę umierać!

"Papierowy Księżyc" - Anna Crevan Sznajder 

Kilka info...

Na blogu będzie troszkę groch z kapustą, bo zamierzam nie tylko pisać o moich książkach ( to by było zbyt nuuudne i szybko byście ode mnie uciekli) ale także będzie o innych książkach i ich autorach. Czyli wszystko to, co miało się znaleźć na FP "Zakładka Literacka" - mam nadzieję, że się nie znudzicie i każdy znajdzie coś dla siebie. 

Crevan 

Książkowe Wyznania : Papierowy Księżyc - Anna Crevan Sznajder

Zapraszam na recenzję :D

Crevan

Książkowe Wyznania : Papierowy Księżyc - Anna Crevan Sznajder: Jakiś czas temu uraczyłam was recenzją „Niczyjej” Anny Crevan Sznajder, po której kac książkowo-animo-mangowy jest ze mną po dziś dzień. ...

NICZYJA

To co się stało, to nie była niczyja wina. Stało się i tyle. Teraz, będąc na rozdrożu, nadal nie wiedziałam, co dalej. Niczyja wina, że nie umiałam wybrać! Niczyja, że nie wiedziałam, którego bardziej kocham, bo kochałam obu! I choć ponoć to niemożliwe, moje serce było złamane na dwie części, a każda z nich należała do innego. Jeden urzekł mnie swoją delikatnością, czułością i urokiem. Drugi był niczym torpeda. Niczym otchłań, wciągnął mnie granat jego spojrzenia i utonęłam. Namiętność czy delikatność? Dwie skrajności, niczym przeciwne bieguny magnesu. Kochałam i byłam kochana. Byłam ich, a jednocześnie byłam NICZYJA! 

"Niczyja" - Anna Crevan Sznajder 

WITAJCIE

Witam wszystkich na moim blogu autorskim! Jestem Crevan i dopiero co zaczynam przygodę z pisaniem. Jak na razie udało mi się wydać trzy publikacje w selfpublishingu - "Facet do wzięcia" - "Walentynki" oraz "Papierowy Księżyc". Jednak dobra nowina głosi, że w lutym 2018 r nakładem wydawnictwa Novae Res ukaże się moja książka pt. "NICZYJA". 
Znajdziecie mnie również na Wattpad  jako Anna Crevan, no i oczywiście na Facebooku - ACS Pisarz FP. Prowadzę także grupę na którą zapraszam serdecznie : Grupa - Zakładka Literacka.
To tyle o mnie! 
Crevan